We vreten dagen en ziekmaakende bacteriën

Dagen schieten voorbij, net als de kilometers trouwens. Na vier nachten in rabat te zijn geweest, hebben we weer onze oude klasse bakken uit de bewaakte garage gehaald. We zijn namelijk weer onderweg, naar Sidi Ifni!!

Omdat we tijd over hadden vanwege de vertraging die we opliepen door onze visa voor Mauritanië hebben we besloten een dag uit te wijken naar een andere stad; Casablanca. We zijn met de trein gegaan omdat de stedelijke verkeerschaos in Marokko niet te volgen is. Deze stad aan de kust van Marokko, waar we de zondag de dag gespendeerd hebben, leek voor aankomst een prachtige stad. Niks bleek minder waar.. Overal afval, mensen die met hun 'mini' handeltje hun producten tegen een veel te hoge prijs aanbieden en Marokkanen die met hun Beste Nederlands hun levensverhaal vertellen. Enige bezienswaardigheid was de Hassan-II Moskee, de op twee-na grootste Moskee ter wereld. Daar een rondleiding gehad, wat zeker de moeite waar was, en het oude centrum bezocht.

Op maandag konden we dan ein-de-lijk vanaf 9 uur onze visa aanvragen voor Mauritanië. Extra vroeg opgestaan om zo snel mogelijk aan de beurt te komen was de tactiek. Daar stonden we dus, om 8 uur voor de ambassade van Mauritanië. We waren blijkbaar niet de enige met dit plan, er stonden namelijk al zo'n 25 Marokkanen en Senegalezen te wachten om hun paspoort af te geven. Later sloten er nog drie Duitsers aan die ook met een Mercedes onderweg waren naar Gambia, een haast verdwaalde Australiër en nog zo'n 20 kleurlingen.
Om 9 uur kwam er dan iemand op z'n 'Europees' stipt op tijd aanvraagformulieren uitdelen. Helaas waren het er maar vijfentwintig wat resulteerde in 4 aanvraagformulieren voor Joris, Robert-Jan, Yeelen en Jorrit. Maar helaas geen voor Maurits en Rene. We gingen dus al haastig op zoek naar een oplossing. We hebben geprobeerd formulieren te kopen, wat niet mocht baten, en de formulieren te kopiëren, wat ook niet werkte omdat er een gekleurde datum-stempel op stond. Ze hebben namelijk alleen zwart-wit.
Gelukkig deelde een werknemer van de ambassade om 11 uur genoeg formulieren uit zodat iedereen een aanvraag kon indienen. Toen kwamen we er dus achter dat deze ambassade een bureaucratisch spelletje met ons speelt. Om 17 uur konden we weer terug komen om onze paspoorten op te halen, hopelijk met stempel erin. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas duurde het tot 21 uur, dus wéér 4 uur wachten. Tijdens het wachten raakte Robert-Jan aan de praat met een Frans-Senegalese beer van een vent aan de praat. Hij gaf ons veel tips over hoe te handelen bij de grens- en politieposten in Mauritanië en Senegal. Als klap op de vuurpijl bood hij ons ook nog een slaapplek aan, in de buurt van Dakar. De tijd zal ons leren of we daar aan toekomen.
Om 22 uur zaten we eindelijk aan het eten en hebben we geproost op het feit dat we weer een stap verder zijn en een ervaring rijker.

Ook in Rabat krijgen we te maken met nieuwe situaties. In de stad hebben we een zakkenroller om de tuin geleid, twee 'Rolexen' gekocht, ons eerste woordje Arabisch geleerd, onze Engelse, Franse en Spaanse talenkennis verbeterd, slakken, cactus en anders onbekenden gegeten en heerlijk genoten van de felle zon!

Mooi is dat enkele van ons al ervaring hebben met dit soort Afrikaanse taferelen en dit dus goed als vergelijkingsmateriaal kunnen gebruiken. Het besef dat we (weer) in Afrika zijn brengt ons dichter bij elkaar. Daarnaast volgen de zieken elkaar op, na Rene en Yeelen is nu Jorrit verre van fit.

Dwars door het dorre binnenland van Marokko, op naar Sidi Ifni, daar nog even opladen voordat we het bewoonde gebied verlaten. Alhamdililah!