We vreten bekeuringen en taart

Dit verslag begint met een gebeurtenis die plaatsvond vlak na het plaatsen van het vorige verslag. Vlakbij Mirleft, an de Marokkaanse kust, kwamen we de eerste politiepost tegen. Ik ging driftig op zoek naar papieren en mijn paspoort. Uiteindelijk werden Joris en ik aan de kant van weg gezet, terwijl de rest door mocht rijden. Na missende verzekeringspapieren en wat gepraat over het weer besloten de mannen in uniform om Joris een bekeuring te geven. Reden: ik droeg geen gordel. De reis naar Sidi Ifni verliep verder heel soepel. Sidi Ifni blijkt een mooi surfersoord te zijn, waar René zich al snel thuis voelde. Snel na aankomst zijn we naar het strand gegaan, daarna eten en gauw naar bed.
De volgende ochtend was iedereen (exclusief ik) er vroeg uit om op het surfboard te stappen. De rest van de dag heben we rustig aan gedaan; even de markt bezocht, waar we al snel merkten dat ze minder gewend zijn aan toeristen. Het leuke daaraan is dat we zien hoe de mensen zich echt gedragen, maar je merkt wel dat je steeds nagekeken wordt. 'S avonds hebben we gegeten in een lokale pizzaria en daarna weer vroeg naar bed. Voor het slapengaan werd Joris nog geconfronteerd met een heuse versierpoging van onze buurvrouw. Ze noemde hem B-A, van The A-Team, wat toch wel een treffende vergelijking is. Toch is ook Joris vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag stond de langste en zwaarste dag op het programma: Sidi Ifni - Dakhla.
We vertrokken om 03:00 en in het donker stuitten we gelijk op steile bergen, scherpe bochten en dichte mist. Bij zonsopkomst reden we de Sahara in. Het voldeed precies aan mijn verwachtigingen: veel zand en verder helemaal niks. De wegen zijn redelijk goed en we kwamen af en toe een vrachtwagen tegen.Stopplaatsen zijn er nauwelijks. Af en toe een spookstad of verlaten tentenkamp.
Op een knusse rotonde ergens in een dorpje in de Sahara was het tijd voor lunch en, belangrijker nog, de 21e verjaardag van onze Maurits! In het diepste geheim hadden we cadeautjes ingeslagen in Sidi Ifni. De lokale banketbakker in Sidi Ifni was zo aardig om last minute een taart en een cake te maken voor ons. Op de markt hebben we een traditioneel Marokkaans shirt gekocht, een cd van een Marokkaanse DJ en tot slot nog een mooie hoofddoek voor ons allemaal!
Verspreid over de dag kregen we te maken met politieposten. In het begin waren de agenten aardig en konden we gelijk doorrijden, maar verder naar het zuiden werden ze vervelend. Omdat ik voorop reed kreeg ik steeds het spervuur van Franse vragen op me afgevuurd. Ik had er moeite mee om de emotie in het gesprek te kunnen volgen. Het kon ieder moment omslaan van lachen, naar geconcentreerd schrijfwerk, naar agressief geschreeuw. Halverwege kregen we een bon aangesmeerd, volgens mij voor het negeren van het stopteken, terwijl we toch echt gelijk naar de kant stuurden. Toen ik vroeg om een geschreven bon, werd ik ineens zijn vriend. Hij gaf mij de 700Dh (70€) boete 'cadeau', maar wilde daar wel een cadeautje voor terug. Renes sigaretten moesten er aan geloven. Daarnaast hebben we afstand moeten doen van onze lolly's, een rol koekjes en moest Joris verplicht geld wisselen tegen een ongunstige koers.
Met de eindhaven in zicht hadden we nog één onverwachte stop. Jorrit en Maurits werden langs de kant gezet door de gendarmerie, omdat ze inmiddels vastgeroest zaten op een vaste snelheid van 100 km/h. Ze vergaten af te remmen bij een bord met 60 en kregen een flinke bon aan de broek. Nummer 3 binnen een etmaal. Ze kregen een filmpje terug te zien met de overtreding in beeld. Penningmeester Joris stond al klaar om de boeten af te tikken, maar verjaardagen brengen blijkbaar geluk, want ze kwamen er beide vanaf met een waarschuwing.
Uiteindelijk hebben we alle obstakels, inclusief kamelen op de weg en stukjes onverhard, overwonnen en nu zitten we veilig in ons hostel in Dakhla. Er zit een goeie kip tajine in onze magen en morgen maken we ons op voor de volgende bestemming: Nouadibou!