We vreten kilometers en tasjine

Na 5 dagen eindelijk de rust gevonden om te schrijven aan onze eerste blogpost. Ik schrijf vanuit de tuin van een hostel in Rabat, die we hebben uitgekozen op basis van een reisgids van Rene, de Lonely Planet. Het Marokaanse leven bevalt tot nu toe goed. De prijzen natuurlijk, maar ook de sfeer en hoe de mensen zich hier gedragen.

Straks meer over Marokko, maar eerst terug naar maandagavond, het vertrek. Na wat vertraging in Groningen, vertrokken we uiteindelijk om half 2 uit Ewijk, bij Maurits thuis. Na enkele minuten stonden we echter weer stil, omdat ondergetekende zo slim was geweest om een paar liter benzine in ons dieseltje te gooien. Dat vond hij niet zo lekker, dus gelijk bij het volgende tankstation weer even goed aangelengd met zijn vertrouwde brandstof. Toen kon de reis pas echt beginnen.

De rest van de nacht zijn we erg goed doorgekomen. Voorbij Luik konden we al goed merken dat er een groot verschil in vermogen zit tussen de auto's. De rode had weinig moeite, terwijl ons witte beestje steeds erg ver terugzakt. Na een communicatiefoutje raakte we elkaar kwijt rond de grens tussen Franrijk en Spanje, maar uiteindelijk kwamen we ongeveer tegelijk aan in Blanes. Daar wachtte Jasper op ons. Hij had de 2 mooiste tenten van de camping voor ons vrijgehouden. We hebben een snelle duik genomen, gegeten en daarna gelijk aangesloten bij de kroegentocht. We hebben ons aldaar erg goed vermaakt met onze minderjarige landgenoten.

De volgende dag hebben we een beetje kunnen uitrusten bij het zwembad, waarna we 's avonds weer aansloten bij de Dutch Night. Die bleek ook erg gezellig, waardoor we de volgende dag iets vertraging opliepen bij vertrek. We vertrokken rond 9 uur uit Blanes en het doel was om 04:00 aan te komen bij de boot in Algericas. Aan het begin van de avond reden we in midden Spanje. Rene gaf eerder al aan zich niet zo lekker te voelen en last te hebben van oververmoeidheid en de hitte. Rond etenstijd wilde hij het liefst in de auto blijven en slapen. We besloten te gaan barbecuen ergens in een dorp, wat voor grappige tafelen zorgde. Toen was het doel om nog een heel eind te rijden naar Algericas, met een chauffeur minder. We hanteerde een goed wisselschema en vlogen over de donkere, heuvelachtige en bochtige snelwegen van zuid-Spanje. Tot het laatst bleef het spannend of we de boot gingen halen. Om 03:45 reden we Algericas binnen. Snel tickets scoren en nog even euro's pinnen. Het was ons gelukt!!! Helaas maakte dat euforische gevoel al snel plaats voor extreme vermoeidheid. Op de boot vonden we een prachtige privé slaapruimte (zie foto), waar we even een uurtje konden slapen.

Toen we wakker werden werd het gelijk chaotisch. We moesten nog een papiertje invullen voor de Marokkaanse douane. Dat moest nog goedgekeurd worden door iemand op de boot. Onze paspoorten werden meegenomen, terwijl wij nog met onze ogen stonden te knipperen. Uiteindelijk reden we als allerlaatste de boot af, waarna de 'pret' met de douane nog moest beginnen. De verwarring begon toen de douaniers merkten dat er drie Mercedessen op de naam van Rene stonden. We krijgen groene papiertjes die we moesten invullen. Toen moesten de auto's langs een vrachtwagen met röntgenscanner, aan de andere kant van de haven. Vervolgens de auto's overschrijven op 3 namen, in plaats van één (volgens mij is Yeelen zich daar nog niet bewust van, omdat een handtekening van mij genoeg was). Toen langs een politiepost voor een aantekening in het paspoort van Yeelen en mijzelf. Toen een korte tassencontrole en tot slot nóg een keer langs de politiepost voor nóg een controle. Op het eind vragen ze nog of we geen wapens bij hadden. Ze geloofden ons op ons woord, dus we mochten het land in. Eindelijk.

Inmiddels waren we 2 uur verder, wat onze planning goed in de war gooide. We moesten namelijk om 8:30 in Rabat zijn om ons visum voor Mauritanië aan te vragen. We hoopte, ondanks de vermoeidheid, het nog steeds te kunnen halen. We hebben alles uit de kast getrokken om niet in slaap te vallen. Van blikjes energydrink tot een rondje hardlopen op de parkeerplaats. Uiteindelijk kwamen we gedesillusioneerd om 9:00 aan in Rabat. We maakten gelijk kennis met de chaos van het verkeer en de beperkte klantvriendelijkheid van de taxi-chauffeurs.

De vele kilometers zorgde er niet voor dat Rene zich beter is gaan voelen. Aan het begin van de middag hebben we een doktor laten komen naar ons hostel, omdat Rene zich erg slecht voelde. Een paar uur later is dokter Bakker begonnen met het toedienen van het drietal medicijnen. De eerste avond in Marokko hebben we doorgebracht in centrum Rabat, waar erg veel te zien is. Vandaag (zaterdag 24 augustus) hebben we goed uitgeslapen. Tot ons plezier voelt Rene zich ook weer goed, waardoor we met zijn zessen de stad in konden. Het is nu weer etenstijd, dus we gaan op zoek naar een leuk restaurantje in de oude binnenstad, de Medina.

Zoals het er nu naar uitziet, gaan we morgen naar Casablanca. We halen dinsdag onze visa voor Mauritanië op en dan vertrekken we naar zuid-Marokko. Internet vinden is niet zo gemakkelijk als in Europa, maar we doen ons best om jullie op de hoogte te houden.

Au revoir!!!