We vreten zand en malariapillen

Dit reisverslag is geschreven op de weg van Senegal naar Gambia, op woensdag 4 september. Maar vanwege gebrek aan internet hebben we nog even moeten wachten met het plaatsen hiervan. Inmiddels zijn we onze rode Benz al kwijt en slijten we vandaag de witte en de grijze. We hebben na de lange reis lekker kunnen genieten van de Gambiaanse gastvriendelijkheid, de zee en de vele tropische regenbuien die hier in het regenseizoen vallen. Er is er genoeg gebeurt op de weg van Daklha naar Zebrabar! Zie hier:

Na Dakhla, de zuidelijkste plaats van Marokko die we zouden bezoeken, volgde de eerste grenspost tussen twee Afrikaanse landen. Vroeg vertrekken dus, want de voorspelling was dat het niet zo makkelijk zou verlopen, ook al waren we al in het bezit van onze visa voor Mauritanië. Marokko verlaten bleek echter geen probleem, op de lange rij na. Tussen Marokko en Mauritanië ligt een stuk 'niemandsland' van ongeveer 4km. Dus voordat we Mauritanië in konden rijden, moesten we dit stuk land trotseren. Omdat het werkelijk van niemand is voelt niemand zich verantwoordelijk voor het ruimen van afval, autowrakken en het aanleggen van wegen. Bovendien ligt er niet minder zand dan in de Sahara, dus dit bleek nog een behoorlijke klus.
We besloten rechtsom te gaan, door een andere auto te volgen, maar al gauw kwam onze grijze oldtimer vast te zitten. 'Gelukkig' schoten meteen 10 Mauritaniërs en/of Marokkanen te hulp... Gelukkig waren we zelf voorbereid door planken en sleepkabels mee te nemen, dus was hun hulp eigenlijk overbodig. Toch wilde ze ons niet begrijpen toen we zeiden dat we het met onze eigen handen en voeten konden redden. We moesten dus snel handelen, want we wisten dat als we hen het werk lieten doen, ze stuk voor stuk een vergoeding verwachtten. Later boden ze zelfs aan de auto eruit te halen voor €200, wat al snel €50 werd. Dat was het ons niet waard, dus zijn we zelf aan de slag gegaan. Op advies van hen wel de banden wat leeg laten lopen, vervolgens vol gas door Robert-Jan en de rest van ons duwend erachter na de derde poging de auto los gekregen. Daarnaast moesten we erop letten dat de motor niet oververhit raakte, dus veel tijd hadden we niet. Het was er eigenlijk maar 30 graden, maar door de zon lag de gevoelstemperatuur boven de 50. Uiteindelijk hebben we iedereen af kunnen kopen voor in totaal €10. Later, maar nog steeds in Niemandsland, herinnerde Jorrit zich weer dat onze ervaringsdeskundigen, het Friese echtpaar, vertelde 'Links aan te houden na het verlaten van Marokko'. Wij volgde echter een auto die ons om de tuin probeerde te leiden, en ons later dus voor €200 wilde helpen. Stom dus, maar dit was slechts het begin van de problemen die zich opstapelden op de grensposten tussen de Afrikaanse landen die we doorkruist hebben.

Op de Mauritaanse grens werden we geholpen door iemand die precies wist welke papieren we waar in moesten leveren en hoe we toegang tot het land konden krijgen. Onze visums hadden we al, maar toch bleek dit lastiger dan gedacht. Verzekeringen moesten worden afgesloten (€45,-) voor de bestuurders en belasting (30,-) moest betaald worden. Daarnaast verwachtten veel douaniers dat je ze een cadeau geeft. Eentje zag zich blijkbaar wel rondlopen in een korte sportbroek (die de meeste van ons aan hadden) om in te trainen in de gym. Hij nam uiteindelijk genoegen met een lange trainingsbroek die we uit de verzamelde kleding hebben gehaald. Ik vraag me af wanneer hij er achter is gekomen dat er in het kruis een scheur van ongeveer 25cm zit.

Mauritanië was kaal en droog, bijzonder arm maar vanwege het mooie hotel in Nouadibou boven verwachting. Daar konden we namelijk genieten van een (koud) bad, een breed bed en een kamer voorzien met airco. Daar hebben we heerlijk af kunnen koelen, wat een perfecte afsluiter van een veel te hete dag was. Hier zijn we begonnen met het nemen van onze malariapillen, vanaf nu aan zou het namelijk als maar groener worden, en dus meer muggen zijn. De volgende dag door naar de hoofdstad; Nouakchott. Daar op de verkeerschaos na niet veel van gezien, de volgende grenspost stond namelijk op het programma; van Mauritanië naar Senegal. Op internet lazen we dat dit de meeste corrupte grensovergang ter wereld is, we moesten dus op onze hoedde blijven! Door Rosso, waar we de grens zijn over gegaan, ligt een rivier die overgestoken moest worden. Mede hierdoor kregen we al te maken met meer papierwerk dan we in eerste instantie hoopte...
Gelukkig spraken we In Nouakchott een van de hotel medewerkers. Hij wist wel iemand die ons kon helpen tijdens deze grensovergang; David. Hij zou ons wel opzoeken zodra we daar waren. 10km voor de grens, bij een politiepost, stond hij op ons te wachten. Hij reed mee naar de grens waar we voorrang kregen omdat hij wat mensen kende die er werkten. Daar maakte we kennis met de eerste corrupte handelingen van de douaniers; vriendjespolitiek. We konden de auto's vooraan zetten bij de brug, daar zouden ze bewaakt worden door politie. We liepen mee met David naar zijn eigen restaurantje waar we gratis eten en drinken konden krijgen. Met hem zouden we doornemen hoeveel alles zou gaan kosten. Met een mooie optelsom kwam hij uit op een totaal bedrag van omgerekend €514 per euro. En dat was alleen maar om de rivier over te steken.. Er begon dus een belletje te rinkelen bij ons en hebben navraag gedaan bij de Senegalees waarmee Robert-Jan heeft gesproken tijdens de aanvraag van de visa voor Mauritanië. Hij zou iemand sturen die we zeker konden vertrouwen; Mahmoud. Niet veel later stond ook hij bij ons in het restaurantje van David. David rekende zich natuurlijk al rijk, maar na een opstootje heeft Mahmoud ons overtuigd met hem mee te gaan, mede omdat we de Senegalees vertrouwde die hem gestuurd heeft. We hebben David €10 gegeven voor zijn hulp (onze auto's stonden nu vooraan bij de boot) en hem teleurgesteld achtergelaten. Hij probeerde ons duidelijk op te lichten.
Met Mahmoud hebben we al het nodige papierwerk geregeld om de boot te kunnen nemen naar Senegal, maar dat heeft alles bij elkaar zo'n 2,5 uur geduurd. Eenmaal in Senegal moesten we zo snel mogelijk onze visa ophalen, het begon namelijk al laat te worden want om 18:00 uur zou de grenspost sluiten... Uiteindelijk, rond 21:00 uur, hadden we alle visa in onze paspoorten staan, verzekeringen afgesloten, belastingen betaald en met zo'n 20 Senegalezen als tijdverdrijf een balletje getrapt. We hadden alles betaald volgens het boekje, er was slechts nog één hindernis...
Normaal gesproken mogen auto's ouder dan 10 jaar namelijk Senegal niet in. Het mag alleen wanneer er één escort per auto mee rijdt naar de volgende grens, naar Gambia dus. Dit kostte echter €300 euro per escort, en omdat we al genoeg kilometers achter de rug hadden probeerde we dit te omzeilen.
Uiteindelijk hebben we 'uitzondering op de regel' gekregen en zou Mahmoud samen met een politie officier in één auto meerijden naar onze volgende bestemming; Zebrabar, wat dichtbij de grote Senegalese stad St. Louis ligt. De politie officier zou dan in Zebrabar via een schriftelijke verklaring toestemming geven aan ons om met de auto's in Senegal te mogen blijven. In Zebrabar, wat op een paradijs lijkt in vergelijking met waar we voorgaande dagen geweest zijn, konden we dan ein-de-lijk tot rust komen.
Eenmaal 15km vóór Zebrabar, stopte de officier aan de kant van de weg, wij volgden en parkeerde achter hem. Er moest namelijk nog wat geregeld worden; betaling voor de schriftelijke verklaringen. Hij vroeg €230 per verklaring. Zouden we niet betalen, moesten we weer terug naar de grenspost waar we dan alsnog een escort zouden krijgen naar Gambia voor €300 per auto. En als we wel zouden betalen moesten we het contant afrekenen en konden we doorrijden naar Zebrabar. Hij zette ons duidelijk voor het blok, want de meest logische keuze was natuurlijk om hem te betalen. We wisten echter zeker dat hij het geld in zijn eigen broekzak zou steken, ook trokken we Mahmoud in twijfel, ze hadden het waarschijnlijk op een akkoordje gegooid toen ze met zijn tweeën in de auto zaten. Afdingen mocht ook niet baten dus probeerde we te bluffen door in eerste instantie te zeggen dat we niet zo veel wilde betalen en dus gewoon met hem terug zouden gaan in de hoop dat hij zou zeggen dat hij met minder geld ook genoegen zou nemen en later door te liegen over het totaal aantal geld dat we bij ons zouden hebben. Uiteindelijk hebben we dus gewoon betaald, het was inmiddels al over twaalven en we waren toe aan een welverdiend ijs-koud biertje bij de Zebrabar. Die hebben we dan ook gehad!

Bij Zebrabar zijn we twee dagen gebleven en tussentijds niet meer vanaf gekomen. Na het gehaast in tussen Dakhla en de Zebrabar waren we niet weg te slaan bij het strand, de hangmatten en de biertjes die de Zebrabar ons te bieden hadden. Gambia was tenslotte al erg dichtbij en we hadden nog genoeg dagen over die we in Gambia kunnen besteden.

Natuurlijk is er nog veel meer gebeurd onderweg, maar dat is te veel om op papier te zetten. helaas kunnen we met de huidige internetverbinding ook geen foto's uploaden, die zeggen immers meer dan 1000 woorden. Maar wat we jullie kunnen verzekeren is dat deze zes twintigers inmiddels door deze reiservaringen enkele jaren ouder zijn geworden. En dat zie je niet alleen aan de spreekwoordelijke 'grijze haren' die we gekregen hebben maar ook aan de gladgeschoren kin, hals en wangen die plaats gemaakt hebben voor de volgroeide baarden. Echter, waar op-een-na iedereen een volgroeide baard heeft, heeft Joris slechts een zielig sikje en snor. Toch kan gesteld worden dat hij er niet minder ervaring heeft opgedaan als de rest.

Omdat het nu al dinsdag is en we morgenavond terug zullen vliegen, zal dit het laatste reisverslag zijn van deze reis. Voor de verhalen over de Senegalese-Gambiaanse grens, waar we een hele nacht hebben doorgebracht, alle 24 boetes die we gekregen hebben, de verkoop van de auto's en alle kleding die we meegenomen hebben, verwijzen we jullie door naar een van ons.

Bedankt voor het lezen, op naar een volgende reis! Tot dan!

Joris, Robert-Jan, Yeelen, Jorrit, Maurits en Rene